Qədimlərdə yer üzündə Bharata nəslindən olan iki qardaş, iki şah hökmdarlıq edirdi. Böyük qardaşın adı Dhritaraştra, kiçik qardaşın adı isə Pandu idi. Pandu dünyadan cavan köçdü, Dhritaraştra onun beş yetim oğlunu sarayına gətirdi, uşaqlarından seçib ayırmadı, onlarla birlikdə böyütdü. Kuru nəslindən olduğu üçün Dhritaraştranın oğlanlarına Kauravlar deyirdilər. Onlar əmiuşaqlarını xoşlamırdılar, hiylə və məkrlə Pandavları – Pandunun oğlanlarını cəzirəyə on üç illik sürgünə göndərdilər.

Bir ananın çox yalançı bir oğlu var idi. Anası hər gün ona nəsihət edərdi:

– Oğlum, bəsdir yalan danışdın! Yalan danışmaq böyük günahdır! Günlərin bir günündə oğlu anasına dedi:

– Anacan, mənim üçün dadlı bir şey bişir. Mən yalanın qarnını, partlayınca doydurum, sonra onu götürüb meşəyə aparım, orada da tullayım. Evə qayıdaram, daha bir də yalan danışmaram! Onun anası sadə, açıq ürəkli bir qadındı, ona görə oğlunun istədiyi bütün dadlı xörəklərdən bişirdi. Oğlu yeməkləri göturüb meşəyə getdi və ovurdlarını doldurub yeməyə başladı! Sonra da bütün günü meşədə gəzib dolandı, gün batanda evə gəlib anasına dedi:

Deyirlər ki, keçmiş zamanlarda bir racənin sevimli bir tərlanı vardı.

Bir dəfə racə tərlanı əlinin üstündə oturdub ova çıxdı. Birdən racə bir dağ keçisinin qaçdığını gördü. Racə atını qovub dağ keçisinin dalınca çapdı. Qoşun-ləşgəri nə qədər çalışdılar ki, ona çatsınlar, ancaq atlarını qovub racəyə çata bilmədilər və onu gözdən itirdilər.

Biri var idi, biri yox idi, bir tacir var idi. Bir dəfə o uzaq ölkələrə alış-verişə gedəcəkdi. Evindəkilərin hamısını yanına çağırıb dedi:

– Mən gedirəm. Deyin görüm ki, sizin üçün nə gətirim?

Evdəkilərin hərəsi bir şey istədiklərini dedilər. Tacir hamı ilə görüşüb yola çıxmaq istəyirdi. Bu vaxt qəfəsdə oturan tutuquşu – ağası onu həmişə əlinin üstündə oturdub yedirər və içirdərdi – taciri öz yanına çağırıb dedi:

– Mənim də səndən bir xahişim var!

Deyirlər ki, nəinki adamların, hətta bütün canlıların hökmdarı olan Süleyman şahın padşahlığı dövründə bir alim bir piyalə su gətirib deyir:

– Mənə əyan olub ki, əgər sən bu sudan içməsən, tezliklə bu dünyadan gedəcəksən! Əgər bu sudan içsən onda sənə ölüm yoxdur. İstəyirsən – iç, ömrün uzunu, həmişə yaşa, istəmirsən, – içmə, get sən də ölülər dünyasına!

Süleyman şah fikirləşib: “Gərək alimlərlə bir məsləhətləşəm!” – deyə qət edir.

Qədimlərdə Hiranyakaşipu nəslindən olan asur Nikumbhinin iki oğlu oldu, birinin adını Sunda, digərinin adını isə Upasunda qoydular. Oğlanlar kiçik yaşlarından güclərinə və qoçaqlıqlarına görə tay-tuşlarından seçilirdilər. Qardaşlar bir-birindən ayrılmır, can deyib can eşidirdilər. Onlar bir yerdə yatır, bir qabdan yeyir və bir kasadan içirdilər. Dava-dava oyunları da biriydi, əyləncələri də. Bir-birlərinə elə mehr salmışdılar, xasiyyətləri bir-birinə elə oxşayırdı ki, elə bil ekiz taydılar.

Keçmiş zamanlarda bir sağsağan vardı. Sağsağan bir noxud tapıb dəyirmana apardı ki, iki yerə bölsün. Noxudu iki yerə böldü, ancaq iş burasındadır ki, noxud ilişib dəyirmanda qaldı. Sağsağan heç cür noxudu oradan çıxara bilmədi. Sağsağan dülgərin yanına gəlib dedi:

– Dülgər, ay dülgər! Dəyirmanı sındır, mənim noxudumu tap. Bəs mən nə yeyəcəyəm? Bəs mən nə ilə dolanacağam? Bəs mən uzaq ölkələrə necə uçacağam?

Dülgər isə ona belə cavab verdi:

Bir gün qandharvların padşahı Vişvavasu gözəl-göyçək Menakayla rastlaşdı və onlar bir-birlərinə könül verdilər. Onlar xoşbəxt həyat sürürdülər, nəhayət, doqquz ay doqquz günün tamamında Menaka qeyri-adi dərəcədə gözəl bir qız doğdu. Ana körpə çağasını zahid Sthulakeşinin meşədəki iqamətgahının yaxınlığından axan çayın sahilinə qoydu və çıxıb getdi. Zahid qumluğa atılmış kimsəsiz körpəni gördü, ona yazığı gəldi, doğma balası kimi böyütməyə və tərbiyə verməyə başladı. Menakanın qızı böyüyüb ərsəyə çatandan sonra onun gözəlliyinin şöhrəti aləmə yayıldı. Ağıllı və quzu kimi sakit qızın gözəlliyi, xoşxasiyyəti zahidin qəlbinə sevinc gətirirdi, buna görə də zahid qıza Pramadvara, yəni Sevinc gətirən adını qoydu.

Vivasvatın oğlu Manu Himalay dağında tufana düşdü, sağsalamat qurtardığına görə tanrılara nəzir verdi: dağın başından suya bir az kəsmik, bir azca da yağ tulladı. Həmin nəzirdən İla adlı bir arvad yarandı. O, xalq arasında Manunun qızı kimi tanındı. Sonra Manu asqırdı, onun asqırığından İkşvaku adlı oğlan doğuldu, onun daha sonra səkkiz oğlu da oldu. İkşvakudan, Şərqdə hökmdarlıq edən Günəş nəslinin şahları törəndilər.

Ay tanrısı Somonun oğlu Budxa, Manunun qızı İla ilə evləndi. Onların bir oğlu oldu, adını Pururavas qoydular. Qərbdəki öl- kələri idarə edən Ay nəslinin ilk şahı həmin oğlan oldu. Pururavas qüdrətli və ədalətli şahıydı, böyük-böyük ölkələr, okeanlardakı adalar şahlığına daxil idi, məziyyətlərinə görə tanrılara tay idi. Rəvayətə görə günlərin bir günü Arzu, Mənfəət və Yaxşılıq ona baş çəkirlər. Şah onların hər üçünü hörmətlə qarşıladı, amma Yaxşılığa daha çox ehtiram göstərdi. Özlərini təhqir edilmiş sayan Arzu və Mənfəət Pururavası lənətlədilər. Arzu gələcəkdə onun sevgilisindən ayrı düşəcəyini dedi, Mənfəət isə tamahkarlığından öləcəyini söylədi. Yaxşılıq isə onların lənətlərini yumşaltdı, şahın uzun ömür sürəcəyini, varislərinin isə Yer üzündə şahlıq edəcəyini dedi.

Brahmanın oğlu müdrik Bhriqu meşədəki xəlvət iqamətgahda qəşəng arvadıyla yaşayırdı və arvadını bütün varlığıyla sevirdi. Vaxtilə qızın atası, asur Pulomana isə qızının “hə”sini vermişdi, amma Bhriqu onu qaçırtdı və nişanlısı gəlib çıxana kimi onunla evləndi. Günlərin bir günü, Bhriqa dəstəmaz almaq üçün iqamətgahdan çıxıb çay sahilinə gəldi və hamilə arvadını evdə tək qoydu. İş elə gətirdi ki, Puloman meşədə gəzib dolaşarkən onların komasına rast gəldi, komaya girdi və Bhriqunun arvadını gördü. Pulomanın qızı görməsi ilə ona vurulması bir oldu, gözəl Puloma isə qonağa xoş üz göstərdi, əlindən gələn hörməti elədi. Puloman ocaqda dilimlənən alovdan soruşdu: