Ulu Şun qədimlərdə xeyirxah bir hökmdar idi. Taxta çıxmamışdan əvvəl ona gün verib işıq vermirdilər. Ulu Şun niyə bu qədər dözürdü? Məsələ burasındadı ki, anasının ölümündən sonra kor atası yenidən evləndi. Təzə arvaddan bir oğlan doğuldu, adını Syan – yəni Fil qoydular. Syan yaman məğrur idi, adamlar onu elə beləcə də – Məğrur Syan çağırırdılar. Qəlbiqara böyüyürdü: fikri-zikri adamlardan yuxarıda durmaq, başqalarının malını mənimsəmək idi. Ana-bala tez-tez məsləhətləşirdilər: necə edək ki, Şunu pisikdirək. Atalar sözündə deyilir: “Analıq olan yerdə oğulluq da olmalıdı”. Onun kor atası da axmağın biriydi, tezliklə o da arvadının və oğlunun yolunu tutdu. Günlərin bir günü analığı Şuna dedi: