Lovğa bir məmur qocalmışdı. Odur ki, ömrünün qalan günlərini xoş keçirmək üçün məmurluqdan əl çəkib mülkədar olmaq fikrinə düşdü. O, özü üçün yer aldı, kəndin qırağında böyük bir ev tikdirdi. Bekarçılıqdan, məmur, hər gün kəndlilərin tarlalarını gəzir, yeri gəldi, gəlmədi onlara ağzına gələn məsləhətlər verirdi. Bir dəfə o, yol keçirdi, gördü ki, kəndli öz balaca tarlasında düyü sünbüllərini seyrəldir, çıxarılmış çəlimsiz çəltikləri mərzlərə tullayır.

Məmur atını saxlayıb kəndlinin işinə baxmağa başladı. Baxdı, baxdı, axırda dedi:

Qədimlərdə Minszyan çayının sahilində mənfur bir əjdaha yaşayırdı. Hər il məhsul yetişən vaxt əjdaha daşqın törədirdi, camaatı qorxudub pərən-pərən salırdı, başlayırdı məhsulu və heyvanları yeməyə. Əjdahanın xeyirxah və həssas bir kiçik bacısı vardı. Adamların ağrısına-acısına baxmağa qızda güc qalmamışdı, çayaşağı üzə-üzə Szyadinə sarı yollandı.

Sehrli gücüylə bitişik dağları araladı, suyun axmasına yer açdı. Qəddar əjdaha bacısının əməlindən xəbər tutub, onu Beş pələng dağına sarı qovdu və dəmir qəfəsə saldı. Özü isə yenidən tufan qopartmağa və adamlara zülm verməyə başladı.

Bir kənddə bir kişi və onun A-tu adlı oğlu var idi. Onlar öz kiçik tarlalarını əkib-biçərək onunla dolanardılar. Onlar hava balaca işıqlaşandan bir dəqiqə belə başlarını qaldırmadan, bellərini düzəltmədən tarlada işləyərdilər. Buna baxmayaraq, yenə də bir qarnı ac, bir qarnı tox yatardılar. Kişi çox qocalmışdı. A-tu da çox balaca idi. A-tunun işlətdiyi toxa özündən azı üç dəfə böyük olardı.

Bir dəfə tarlada paxlaları yetişmişdi. A-tu xörək bişirmək üçün bir az paxla dərdi, gəlib evin kandarında oturaraq bunları təmizləməyə başladı. A-tu paxlaları təmizləyə-təmizləyə oxuyurdu:

Nağıl edirlər ki, lap qədimlərdə Ma-lyan adlı bir oğlan vardı. Onun atası və anası çoxdan ölmüşdülər. O, çırpı yığar, ot dərər, bunlarla da dolanardı. Oğlan, uşaqlardan şəkil çəkməyi öyrənmək istəyirdi, ancaq elə kasıbdı ki, özünə bircə dənə fırça almağa da pulu yox idi.

Bir dəfə Ma-lyan məktəbin qapısı qabağından keçəndə gördü ki, müəllim nəsə maraqlı bir şey çəkir. Uşaq içəri girib müəllimə dedi:

Hindistanın cənub tərəfində yerləşən Maxilaropiya şəhərində Saqaradatta adlı bir xalçaçı yaşayırdı. O, çox gözəl xalçalar toxuya bilirdi. Ancaq əli çox asta idi, – ildə bir xalça toxuyub qurtara bilirdi, ona görə də az pul qazanırdı. Bir dəfə, Saqaradatta ən gözəl xalçanı toxuyub qurtaranda onun dəzgahı sındı.

O, çox kasıb idi, ona görə də oturub çox ah-uf eləmədi və bəxtindən şikayətlənmədi, baltanı götürüb təzə dəzgah üçün bərk ağac axtarmağa getdi.

O, çox ağaclara baxdı, axırda dənizin lap qırağında bitən uca samşit ağacını gördü.