Çox-çox qədimlərdə nədənsə adamlar səma hökmdarı Yuy – xuanın – Nefritli padşahın qəzəbinə düçar oldular. Bir neçə gün Nefritli padşahın qəzəbi soyumadı, sonra isə intiqam almaq fikrinə düşdü. O, külək Ruhu Fen-boya və yağış hökmdarı Yuy – şiyə əmr elədi ki, yerə ensinlər və elə tufan qopartsınlar ki, adamların evləri yerlə yeksan olsun, sonra elə leysan töksünlər ki, torpaq üç il suyun altında qalsın. Adamlar həyəcanlandılar və hündür yerlərə qalxdılar; düzənlikdə yaşayanlar ağaclara çıxdılar. Heç kimin ağlına gəlməzdi ki, külək belə tüğyan qoparacaq, yağış belə şiddətli şırıltıyla yağacaq. Üç gün keçməmişdi ki, nəhayətsiz su üfüqə qədər bütün aləmi başına götürdü və adamlar suyun altında qaldılar.

Lap qədimlərdə balaca bir siçan balası var idi. Onun bir güzgüsü var idi. Bu güzgü sadə güzgü deyildi, sehrli idi. Kim bu güzgüyə baxsa idi, özünü böyük və qüvvətli görərdi. Siçan balası da həmişə öz sehrli güzgüsünə baxar, ona elə gələrdi ki, o elə doğrudan da dünyada tayı bərabəri olmayan ən böyük və güclü heyvandır. Siçan balası o biri siçanlara çox yüksəkdən baxmağa başlamışdı. Onlarla oynamaq, hətta danışmaq da istəmirdi. O, küncdə oturub lovğa-lovğa öz bığını tumarlayar, ya da öz cumbulu ayaqlarilə yeri tapdalayardı, qulağını torpağa qoyub qulaq asardı ki, görsün ayağının zərbəsindən yer titrədi, ya yox! Onun heç ağlına gəlməzdi ki, dünyada ondan böyük və güclü heyvan ola bilər.

Xatay-Xutay ölkəsi padşahının gözəl bir bağı vardı. Buranı müxtəlif meyvələri olan ağaclar bəzəyirdi. Bağa təkcə bağban girə bilərdi. Lakin bura Falfaraş-Axun adında bir tülkü dadanmışdı. O, qarnını doyurmamış burdan çıxıb getməzdi. Bağban qərara gəldi ki, nə olursa-olsun bu heyvanı tutmalıdır. Ona görə də tələ qurdu və ona böyük bir tikə quyruq qoydu. Tezliklə tülkü bağa gəldi. O, quyruğu görüb çox sevindi.

“Xöşbəxtlik mənim yanıma öz ayağı ilə gəlib”, - deyə tülkü Allaha şükür etdi.