Biri varıydı, biri yoxuydu, bir pinəçi varıydı. Bunun uşağı yoxuydu. Bir ər, bir arvad idilər. Bu kişi hər gün gün çıxanda durub gedərdi pinəçiliyinə, axşam gün batanda gələrdi evlərinə. Günlərin bir günü şər qarışan vaxtı pinəçiynən arvadı evdə oturub övlad dərdi çəkirdilər. Bir də gördülər ki, qapının ağzında bir qoca dərviş peyda oldu. Dərviş bir qəsidə oxuyurdu ki, adamın tükləri biz-biz olurdu. Kişi tez qapını açıb dərvişi evə apardı. Bir az söhbətdən sonra dərviş dedi:
– Yaman susamışam. Uşağı göndər bir cam su gətirsin. Ev yiyəsi dərvişdən bu sözü eşidən kimi rəngi-rufu qaçıb bir ah çəkdi.

Gülüzarı-məlahətdə gözüm bir gülə düşdü, Alxala siya sünbülə düşdü.
Əfsus, dərdim dildən-dilə düşdü, Hər aşiqi-sevda özün yara yetirdi. İğval zəmin oldu, bizimki də belə düşdülər.
Həkan-həkan içində,
Qoz girdəkan içində,
Dəvə dəlləklik elər,
Köhnə hamam içində.
Milçək mindik Kür keçdik, yabaynan dovğa içdik.